για σένα

θέλω τόσα πολλά να σου πω
μα οι λέξεις στα χείλια καίνε
χίλια κομμάτια είν' η καρδιά
και τα μάτια μου μόνο κλαίνε

Δε ξέρω πια που σου 'φταιξα
κακό αν σου έχω κάνει
αλλά κι εσύ μόνο σιωπάς
και με έχεις πλέον τρελάνει

Τα αισθήματα δε μπόρεσα
μέσα μου να κρατήσω
σε σφάλμα έπεσα άθελα
να' ρθω να στα 'μολογήσω.....

στερεότυπο!

Τα αγάλματα μονάχα στέκουν σκληρά κι αγέρωχα
σε όλες τις συνθήκες που επικρατούν.
Τα μαστιγώνει η βροχή, τα καίει ο ήλιος και αυτά
εκεί.. Αμίλητα, ανενόχλητα δεσπόζουν με την παρουσία τους...

Ο άνθρωπος δε μπορεί να υπερβεί τον εαυτό του
και να αντιμετωπίζει την βροχή σαν ήλιο, ούτε την μπόρα
σαν συννεφιά.. Το οφείλει στον εαυτό του να αντιδρά και να
παραπονιέται, να χαμογελά και να ευχαριστιέται...

Δε μπορεί να κλείνει τις σκέψεις και τα θέλω του
σε κανένα στερεότυπο, γιατί απλά διαφέρει ακόμα και από
τον εαυτό του.. κι όσο δε το αποδέχεται, απλά θα υποφέρει
στα πρέπει που του επιβάλλουν και όχι στα θέλω που έχει ανάγκη...

Έτσι κι εγώ ξεκίνησα να ζω με τα θέλω μου, συνέχισα
με τα πρέπει που μου επέβαλλαν και τελικά κατάλαβα ότι ζούσα την
ζωή των άλλων και όχι την δική μου... Αυτό όμως έπαψε,
τη ζωή μου εγώ θα την ορίσω όπως εγώ θέλω, όπως για μένα πρέπει!